گذشت آن زمانی که کلاس در نقد حکومت بود. به خصوص وقتی سطح نقد «دانایان» و «نادانایان» یکی شده است، نقد صرف حکومت دیگر نمی‌تواند ما را به پیش ببرد. دل بستن به تغییر از راه طرح بدیهیات نقدنما علیه حکومت، خطاست. راهی جز تولید فکر و نیروی خلاق، دغدغه‌مند و پویا نداریم.
بحران ما ابن است که در شعارها گیر کرده‌ایم. چه دین، چه دموکراسی و چه خیلی موارد دیگر، کارکرد شعاری دارند. تا زمانی که در زندگی شخصی‌مان از شعارزدگی رها شده و اهل عمل شده باشیم، وضع‌مان بهتر از این نخواهد شد؛ شاید نهایتا پالان عوض شود.
نه دین‌دار نا مساله دین دارد، نه دموکراسی‌خواه ما دغدغه دموکراسی و نه حتی فعال نرم‌افزار آزاد ما، دغدغه آزادی نرم‌افزار.
تغییر معنادار، از راه لاس زدن با مفاهیم به دست نمی‌آید؛ نیاز به ترجمه مفاهیم در زندگی واقعی داریم و این تغییر، نه از راس قدرت رسمی که از کف جامعه باید انجام شود
بین این شعارزدگی‌ها، عدالت‌خواهی از قلم افتاد.